من که هستم ؟

من چه هستم ؟

من “حال” هستم.

چشمی هستم که در حال دیدن است.

گوشی هستم که در حال شنیدن است.

پوستی هستم که در حال لمس کردن است.

زبانی هستم که در حال چشیدن است.

مشامی هستم که در حال بوییدن است.

من حسی هستم که هم اکنون دارم

من “حال” خود هستم

حال مرا خوب کن هرکه میخواهی باشی باش

آنچه انسان را به دنبال خودشناسی میکشاند نوعی درد است. دردی در فکر او که بی قرارش میکند و به حرکتش وا میدارد. حرکتی برای شناخت خویشتن و یافتن پاسخی به این سوال که به راستی من که هستم ؟

تا زمانی که آن درد در وجود او است به حرکت ادامه میدهد و تا پاسخ سوال خود را نیابد از پا نمی ایستد.

من موجودی هستم در جستجوی پاسخی برای سوال خود

پاسخ این سوال حکم درمان درد مرا دارد. هر چیز دیگری نیز که درد مرا پایان دهد پاسخ سوال من است.

خوب و بد

در پاسخ به سوال من که هستم، هر چه گشتم خود را جز موجودی در میان دو قطب خوب و بد ندیدم. اگر پاسخ سوال خود را بیابم و دردم درمان شود میتوانم در یک کلمه بگویم که این “خوب” است. اگر هم ندانم و همچنان دردمند بمانم در یک کلام میتوانم بگویم که این بد است. تابحال چیزی در درون خود نیافتم که مرا ورای خوب و بد ببرد. حتی اگر هدفم رسیدن به ماورای خوب و بد باشد، باز هم رسیدن به هدف چیز خوبی است.

من حال خوب میخواهم نه حال بد

آیا من نیک و بد خود را به خوبی میشناسم؟ آیا هر آنچه مردم میگوند برای من خوب است، مانند ماشین مدل بالا و همسر زیبا و خانه بزرگ و … واقعا برای من خوب است؟ آیا ممکن است همه اینها در نهایت به ضرر حال من تمام شوند؟ باز هم باید دید من که هستم !

مرگ و زندگی

برای اینکه بهتر خود را بشناسم لازم دیدم که یکی از ویژگی های خود را به میان بکشم. ویژگی که فعلا حرفی از آن نیست و در شناخت نیک و بد هم زیاد لحاظ نمیشود. آن ویژگی میرا بودن من است. من روزی خواهم مرد. آیا با وجود اینکه میدانم روز به روز پیرتر میشوم و لذتم از زندگی کمتر میشود و در نهایت میمیرم، باز هم باید تمام عمر به دنبال تهیه یک خانه بزرگتر باشم؟

من زنده میشوم و میمیرم

همه طبیعت زنده میشود و میمیرد. همه جا پر از دو قطب مرگ و زندگی است. طلوع و غروب خورشید نشانه ای از همین جریان است. بهار و پاییز نشانه ای از همین موضوع است. حتی ستارگان نیز روزی میمیرند، و روزی ستارگانی نو متولد میشوند، کهکشان ها و سراسر جهان از همین الگو پیروی میکنند. من هم جزئی از همین جهانم و این الگو در من نیز جریان دارد. درست همانند روز و شب که پیاپی می آیند و میروند. وقتی شب رفت و روز آمد، فردا روزی دیگر است. من نیز میمیرم و دوباره زندگی خواهم یافت. اما نه همان زندگی قبل. بلکه یک زندگی دیگر!

من موجودی هستم که به موجود دیگری تبدیل میشود.

نشانه های تبدیل شدن از چیزی به چیز دیگر در طبیعت کم نیست! نظریه انتخاب طبیعی داروین هم، همین تبدیل شدن موجودات از موجودی به موجود دیگر را بیان میکند.

اگر میخواهید آینه را بشکنید الان وقتش است!

البته داروین تنها کسی که نیست که تبدیل شدن از چیزی به چیز دیگر را در نظریه خود بیان کرده است. همانطور که میدانید ادیان آسمانی میگویند که بعد از مرگ، زندگی دیگری در انتظار انسان است.(تبدیل شدن این زندگی به زندگی دیگر). آنها دقیقا شبیه به هم سخن نمیگویند اما همه از تبدیل شدن سخن میگویند. قانون پایستگی انرژی هم میگوید که انرژی هیچگاه از از بین نمیرود، فقط از شکلی به شکل دیگر تبدیل میشود.

من انرژی هستم